Hristiyanlık dininin ortaya çıkması ile başlayıp 15. yy kadar Batı felsefesi için Hristiyan felsefesi adlandırması kullanılmıştır. Bazı felsefi görüşler özellikle hristiyanlığın yayılma döneminde kendisine yer bulmuştur.
Hristiyanlığa mensup bazı filozoflar dinleri için yapılan eleştirilere cevap vermeye ve inançlarını savunmaya başlamışlardır. Bu filozofların yaptığı felsefe türüne savunma (apoloji) felsefesi adı verilmektedir. İlk dönemlerinde bazı felsefi görüşlere karşı savunma yapılarak başlayan savunma felsefesi sonradan dini açıklamak için bir araç olmuştur.
Dini inançlar ile felsefi fikirler zamanla kaynaşmış ve din, felsefenin her alanında etkili olmaya başlamıştı. Bu etki aynı zamanda olumsuz sonuçlara da yol açtı. Felsefeye yönelik bu tutum nedeniyle bu dönemde bilimde felsefe ile birlikte dışlanmıştır.
Felsefe ve bilim merkezleri tek tek kapatıldı. Örneğin 5. yüzyılda İskenderiye Kütüphanesi, bilimsel ve felsefi araştırmaların Hıristiyan düşüncesine zarar verdiği gerekçesiyle yakıldı. Yunan Akademisi benzer nedenlerle 6. yüzyılda kapatıldı.
Bu dönem temel olarak inancın bilgiyi mümkün kıldığının düşünüldüğü bir dönemdi. Yeni bilgiler oluşturmaktan daha çok kutsal olanı anlayabilmek amaçlanmıştır. Hristiyan Felsefesi uzun bir dönemi kapsamış ve 2 temel dönem (Patristik ve Skolastik) şeklinde ayrılmıştır.
Patristik Dönem
MS 2-MS 8. yüzyıl arasında kalan ilk dönem Hristiyan felsefesi “Patristik Dönem” olarak sınıflandırılmıştır. Patristik dönemde din adamları ve filozoflar aynı kişilerdi. Kilise babaları olarak adlandırılmış olan; Tertullian, Cellemens ve Augustinus dönemin önde gelen filozof ve din adamlarıydı. Augustinus’un akılla dini açıklama yöntemi Patristik Dönem’de Hristiyanlığın temel öğretisi olmuştur.
Skolastik Dönem
8. yüzyıldan 15. yüzyıla kadar olan ikinci dönem Hristiyan felsefesi “Skolastik Dönem” olarak adlandırılmıştır. Bu dönemde Hristiyanlığın öğretilmesi amacı ile okullaşma hareketi başlamıştır okul yolu veya okullaşma anlamına gelen Skolastik ismi de buradan gelmiştir. Dönemin öncü filozofları Anselmus, Aquinolu Thomas ve Ockhamlı William olarak belirmiştir. Dini eğitimlerin yaygınlaşması üzerine bir çok öğrenci öğrendiklerini yayarak Hristiyanlığın yaygınlaşmasında etkin rol üstlenmiştir. Bu dönemde kurulmuş ve bu görüşün öncüsü olarak Bologna ve Oxford Üniversitelerini gösterebiliriz.
Hristiyan Felsefesinin temel özellikleri kısaca aşağıdaki gibi sıralanabilir.
- Tanrı’nın varlığı kanıtlanmaya çalışılmıştır. Kutsal metinlerin doğruluğu merkeze alınmıştır.
- Akılla dinin temellendirilmesi yapılmaya çalışılmıştır. Akıl ve inanç tartışmaları ön plana çıkmıştır.
- Oluşturulan fikirlerde dinsel otoriteye karşı gelinmemesi gerektiği söylenmiştir.
- Din merkezli düşünce görülmüştür.
- İnancın bilgiyi mümkün kıldığı düşüncesi egemendir. Antik yunan felsefesinden etkilenilmiştir.
